Η διαταραγμένη διατροφική μου ιστορία – THE STUDENT LIFE BLOG

Συγγραφέας Jane Doe, Trent Student

Ποτέ δεν πίστευα ότι το βάρος μου ήταν πρόβλημα μέχρι τη 2η τάξη. Στο νηπιαγωγείο, όταν η μαμά μου με έγραψε στο μπαλέτο, ήξερα ότι ήμουν λίγο πιο παχουλός από τα άλλα παιδιά, αλλά κανείς δεν μου συμπεριφερόταν διαφορετικά. Καθώς άρχισα να μεγαλώνω, έγινα στόχος εκφοβισμού από τις τάξεις 1 έως 3. Όλοι έμοιαζαν αδύνατοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση, αλλά εγώ δεν είχα τίποτα από αυτά. Ανεξάρτητα από το αν ήταν οι νταήδες μου, κάποια από τα μέλη της οικογένειάς μου ή κάποιοι άνθρωποι στην εκκλησία, πάντα άκουγα το ίδιο πράγμα. «Πρέπει να χάσεις βάρος», «παίρνεις πάρα πολλά κιλά», «Είσαι χοντρή!». Προσπάθησα να το βουρτσίσω και να χρησιμοποιήσω φαγητό για να αντιμετωπίσω τις ανασφάλειες του βάρους μου χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες. Θυμάμαι ακόμη και μια μέρα στην τρίτη τάξη, όταν έτρωγα πρόχειρο φαγητό για να αντεπεξέλθω (όπως έκανα κανονικά), συνειδητοποίησα ότι αν είχα κάνει τον εαυτό μου να κάνει εμετό, τελικά θα γινόμουν αδύνατος και οι άνθρωποι θα με ήθελαν. Την πρώτη φορά που έκανα κάθαρση, ένιωσα να έχω τον έλεγχο. Δεν είχα ιδέα ότι αυτή ήταν η αρχή για κάτι τόσο καταστροφικό για το σώμα και τη λογική μου. Τις επόμενες μέρες, έκανα τουλάχιστον 2 ακόμη φορές καθαρισμό για να νιώσω καλύτερα.

Την ίδια χρονιά είχα αρχίσει να ενδιαφερόμουν περισσότερο για τις διατροφικές διαταραχές όσο περισσότερο μαθαίναμε γι‘ αυτές στην τάξη. Σε αυτό το σημείο, είχα συνηθίσει τόσο πολύ να μου έλεγαν οι νταήδες μου ότι έπρεπε να πάω στο Weight Watchers που είχα οργανώσει μια φόρμουλα για απώλεια βάρους, φαγητό = θερμίδες = αύξηση βάρους. Μου φαινόταν τόσο απλό! Αν έτρωγα μόνο μικρά γεύματα και έκανα καθαρισμό όταν έτρωγα πάρα πολύ, δεν θα είχα πρόβλημα να χάσω βάρος! Νομίζω ότι ακόμη και το να επισκέπτομαι τον οικογενειακό μου γιατρό όλα αυτά τα χρόνια και να ακούω „είναι όλα εντάξει στο σπίτι; Είσαι στην 5η τάξη και ζυγίζεις 150 κιλά… αυτό δεν είναι υγιές». Απλώς παρακίνησε ακόμη περισσότερο την ανθυγιεινή σχέση μου με το φαγητό. Ποτέ δεν ήμουν αθλητικό παιδί, καθώς δεν μου άρεσε ο αθλητισμός, οπότε λιμοκτονώντας τον εαυτό μου και στερώντας από το σώμα μου τα θρεπτικά συστατικά που χρειαζόταν με έκανε να νιώθω ότι έκανα κάτι. Όσο μεγάλωνα, τόσο δυσκολευόμουν με τον εαυτό μου. Άρχισα να πιστεύω αυτά που μου έλεγαν οι άνθρωποι και άρχισα να λέω στον εαυτό μου ότι «είμαι άσχημη και χοντρή» μέχρι που άρχισα να μισώ τον εαυτό μου.

Μέτρησα τις θερμίδες μου και προσπάθησα να ζήσω με 500 θερμίδες την ημέρα. Αν είχα πρωινό (όπως συνήθως δεν έκανα), μετά το μεσημεριανό, αρνιόμουν να φάω για ώρες. Απλώς έλεγα στον εαυτό μου ότι είχα ήδη φάει πάρα πολύ και ότι δεν πεινούσα ακόμα και όταν το στομάχι μου γρύλιζε. Το μόνο σνακ που θα είχα ήταν κέικ ρυζιού αφού υπολόγισα πόσες θερμίδες περιείχαν. Αυτές οι συνήθειες εξαφανίστηκαν και συνεχίστηκαν στην παιδική μου ηλικία. Θυμάμαι ακόμη όταν η παιδική μου αγάπη μου είπε ότι το όνομα της τάξης μου θα ήταν «φάλαινα». Άρχισα να ερευνώ κάθε είδους δίαιτες, οτιδήποτε θα με βοηθούσε να χάσω βάρος. Αν οι ενήλικες στη ζωή μου πίστευαν ότι θα έπρεπε να λιμοκτονήσω ή ότι θα έπρεπε να τρώω ΜΟΝΟ τροφές που έχουν εγκριθεί από έναν συγκεκριμένο ιστότοπο, θα το έκανα. Ένιωθα απαίσια και είχα συνεχώς ψυχικές καταστροφές και κακούς πονοκεφάλους επειδή ήμουν δυσαρεστημένη με το βάρος μου. Συχνά ονειρευόμουν να κάνω λιποαναρρόφηση για να είμαι αδύνατη.

Συνέχισα να περιορίζω τις θερμίδες μου στο γυμνάσιο καθώς πίστευα ότι οι άνθρωποι δεν θα με δεχόντουσαν. Μια φίλη μου με πλησίασε και της είπα ότι λιμοκτονούσα καθώς έπασχε από μια διατροφική διαταραχή. Μου είπε ότι είχα τα συμπτώματα και πρέπει να τα σταματήσω πριν χειροτερέψουν. Είχα μιλήσει με τη μαμά μου και μου πρόσφερε την υποστήριξη που χρειαζόμουν, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να σκεφτώ αυτές τις ανθυγιεινές συνήθειες. Στη 10η τάξη, αρρώστησα και οι γονείς μου αποφάσισαν να δω έναν φυσιοπαθητικό. Όλα έμοιαζαν ακίνδυνα μέχρι που σκέφτηκε κι εκείνη: «Θα ήμουν πιο ευτυχισμένη αν έχανα λίγο βάρος». Έμεινα σε μια σταθερή δίαιτα για ολόκληρο αυτόν τον μήνα και προσπάθησα να μην απατήσω, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα πεινάω ξανά. Όταν επέστρεψα ένα μήνα αργότερα, και ανέβηκα στη ζυγαριά, ένιωσα ότι ολοκληρώθηκε με την απώλεια βάρους μου όπως και εκείνη, αλλά μετά είπε: «Νομίζω ότι θα ήσασταν πιο ευτυχισμένοι αν έχανα λίγο περισσότερο βάρος». καθώς κοίταξα τις νέες οδηγίες, δεν μπορούσα να το κάνω. Κατέληξα να τρώω άγχος για μερικές μέρες μέχρι που η μαμά μου μου είπε ότι δεν μπορούσα να επιστρέψω κοντά της καθώς τρελαίνομαι.

Άρχισα σιγά σιγά να χτίζω μια υγιή σχέση με το φαγητό μέχρι που έγινα ξανά συνειδητός στη 12η τάξη, πήγαμε με τη μαμά μου να δούμε τον βασιλιά των λιονταριών και αρνήθηκα να πάρω ποπ κορν. Μόλις είχα ένα μπουκάλι νερό καθώς νόμιζα ότι ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να καταναλώσω χωρίς να πάρω βάρος. Μετά την ταινία, ερεύνησα έναν νέο φυσιοπαθή και θυμάμαι ότι σκέφτηκα ότι θα αναπτύξω ξανά μια διατροφική διαταραχή αν τον έκανε χαρούμενο. Αφού τον γνώρισα προσωπικά, είχε αλλάξει την οπτική μου για το φαγητό και επικεντρώθηκα περισσότερο στο να μπω τροφή στο σώμα μου και όχι στο να μετρήσω θερμίδες. Τελικά, σταμάτησα να με νοιάζει τι σκέφτεται ο κόσμος και συνειδητοποίησα ότι δεν έπρεπε να είμαι νούμερο 2 για να με αρέσουν και ότι τα σώματα έχουν όλα τα σχήματα και τα μεγέθη. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν ήμουν ποτέ το πρόβλημα. Η κοινωνία ήταν.